Dea Strossnmusikant (Wienerisch)
G`schichtn aus da Vuastodt 3
Damit I net vagiß zum dazöhn. Bei uns in da Vuastodt woas.
Mitt`n im G`wühl von hostenden und drängenden Grossstodtmensch`n steht a Geiga. Er lahnt aun da Waund von an gross`n Kaufhaus, den Blick in de üba dem Getöse saunft dahinschwebenden Woik`n g`senkt, und spüt sei Liadl.
Kaum ana ocht auf eahm.
Daunn und waunn stöd se a Stross`nbua zu eahm hin, neb`n dem blossn, schmächtig`n Mau und schaut mit hoibat neigrichn, hoibat bewundat`n Aug`n auf den Geiga.
Mia is, ois wuchsatn auf amoi Bleamen aus`m Pflosta in`d heh, ois warat auf amoi a Wies`n do, üba de Schmettaling gauk`ln und bunte Summavegl.
In dem Blick von dem Geiga oba is a Bittakeit und Sehnsucht. Bittakeit üba des Lad, des eahm zwingt, auf da Strossn mit da Freindin stülla, einsauma Dämmastund`n sei Brot zum suachn. Sehnsucht noch Wödan, Schlucht`n und sübaglänzenden Flüss`n. I muaß eahm auschaun in ana tua, den bloss`n, miad`n Mau.
Sötsaum geheimnisvoi steigt des Wiss`n in mia auf, dass in dem Geiga de Söh von dera Laundschoft singt, de se do irgendwaunn do amoi bratgmocht hot, irgendwaunn, ois stülle, ruiche Wesen do no duarch Föda und Wöda zog`n san und Asphalt und Pflostastana no net Scheidewaund woarn zwisch`n Mensch und Schoilln.