Mitglied
- Beitritt
- 19.06.2002
- Beiträge
- 194
Labskaus (noorfreesisch Platt)
De Mississippi, de Amazonas un de Nil – jelk op den is för de Bewohners vun döse Flüss´ Levensoder, Schicksol, Hoop un Fluch to gliecks.
Jümmers so weer dat med de Stör, nur ´nen lütt beten smuttjer. Se hüpt all in de Midt vun uns scheune Land ut Mudder Erd´ un dröbbelt so vör sich hin mittenmang dörch dat Hardt
vun Holsteen. Dör kümm no de Water vun anner´n meist lütten Bäch´ to, vun den meist keen Een nie nich den Navn hör´n hett. Jo, un bi Glückstadt gluckert uns Stör so gaanz gemächlich in ´ne Elv.
Tovörderst is se man nur so smool´n Ding över dat de Görns vun den Dörpens an ´ne Ufers röber jumpen dei. Dat mukt jem bannig Pläsier. Aver med de Tied wenn se all to de Marsch kümmt, is se so breit, dat du all ´ne Fähr bruggst um eer to överquer´n. Tjä, de scheune gröne Marsch, so wiet as de Gedul´ von uns´n Herrgott, den de olle Mann med de Sünners hefft.
Mittenmang zwisch´n Krummhörn an ´ne nördliecke Siet und Bockelbüttel just gegenöber hett se so´n lütten Boot ut Holz. Dat brukt se vör´n wichtigen Handelsutausch vun den twee Dörpens. Mehr weer dor jo nich weest, nix med annern Gegenden.
De Dörpslütt schall in dösen Johren nich so genau weeten, ob just grood de Kaiser in Berlin or de König in Kobenhoogen vör se all zuständig weer. De harr sich in döse Tied man all Neeslang mit´nander kloppt und so weer dat nich sieker, welk een ehr Regent weest weer.
Da weer og bannig egol vör Claas Labs. He wör de Fährmann un leevt unner de Dach vun Kroog, glieks achtern Diek.
Ut de Sticken von den Koppweiden vörn Hus mokt Trine Korvwaren. Se is ne smukke Deern un weer de Frau vun Hinnerk, de Kröger vun Fährhuus,
In Stillen höögt siek nich nur de ledigen Mannslüüd, ne, og de de med ´ne Olsch an ´ne Been plier man to de lütt Deern hin. Sölben de Pastor, aver döröber wullt wi man nich wieder parleern...
Nu traut sich man keen een med Trine to klabüstern, nich da se all so´n broven Lüüd weern, ne, wiel dat Hinnerk so´n grooten stoorken Kerl weest, de den Buurns eer Knecht un sogor de Smied vun Krummhörn vermöbeln un anne Kleedasch kriegen dei un düchtig een up´n Döns gievt, wenn it sien mutt.
An so´n dösigen Tag in Herbst mutt Claas den Hinnerk öbern Fluss seten,. De groote Kerl harr sein Wanderbüdel snöört un verpusematuckel de Fährmann, dat he to Foot no Glückstadt stiefeln wull. Dor wull he de Post kreegen un wieder no Pinnbarg fohr´n. In döse Stadt residiert nich nur de Vogt, jümmers de Winhändler hett dor sin Comptoir.
Med ´nen stramm Tritt latscht he los, wobi he nicht forgeeten deit, Claas to verklör´n, dat de unner de Tiedt vun Hinnerks Reis man ´nen Blick up de Kroog und up Trine warfen schull.
„Dat wull ich wohl mucken, min Fründ“, klödert Claas in sein blon´n Bort un reevt sich all den Pfotens. „Döse Order wull ik di all klor mocken.“
Med sien lang Stang stookt he t`rüch as de Dübel vörn Wiehwater stiften geiht. Fix as so´n wilden Hoohn büxt he in ´ne Kööck um de jung Fru, de mittenmang vun Barg med Pütt un Pann dat Eeten vör de Gäst tobereiten dei, vun den niewe Optrog zu verteel´n, de hem tofallen weer.
„Ik wull man op mi sölven uppassen“, grien Trine und eer blond´n Hoorzippels wippt op und dool, as se jem in Spooß so lütten up sien Pfoten verpasst, de no eern Orm griepen deit.
„As so´n hest du hör´n wat din Oll´n die vörsnackt“, verklör Claas de lütte Deern, „un de hett mi seegt, dat ik ´nen Oog up di smieten schull.“
He griept med sin grooten Pfotens um eer Hüftens un treck de zarten Schietbüdel ´nen Stück inne Höög.
Se kloppt med de kleen Fäusten gegen sin Bröst un bölkt em med schniefers Stimm´ an: „Lot dat sin, Claas, büst all mall? Mok dat du as so´n Furz rut kümmst ut mine Köök.“
De groote Kerl spört de worme Näh´ vun den smukke Deern, eer Drei´n un Zappeln; he snuppert de zorte Haut, sin Backens wörn lievkost vun eer Otem. So treckt he se no ´nen lütt beten faster to siek ran.
„Din Oll´n harr mi keen Win un keen Tobak verspreken dein vör de Möh´de ik med di Oos heff. Nun schast söben dorvör betohlen“, keucht he.
Sin Muul kööm to eer runter. Nen Blitz fohr ut sin Oogen. De Kerl harr de Kontroll över sin Han´eln forgeten. Just kurt bevör he sine Lippen up eere drück´n kun bitt se to. Se snappt so fix as ´nen Hecht in Karpfenteich un drückt eer Tein mittenmang in de unner Deel vun sin Lippen.
He wör bannig överrascht, lett aff med sin Pfotens vun de jung Fru un griept siek all med beede Henn an sin Muul. Med ´nen Blick as Pastors Kirchklock no Middernooght see he to sin blutigen Henn.
Nen fix bösartig´n Funkeln stün in sene Oogen.
„Tööf af, di wull ik wat verklörn... Dorvör schast ´nen hoogen Pris betohlen.“
Claas mokt ´nen Schritt to de Fru to. De Hoor hing jem wirr över de Stirn. Sin Gesicht harr siek to ´ne gräsig Fratz´ verän´ert.
„Dat dorfst nich med Claas Labs moken“, presst he midden mang de Tein vör. „Din erste Jung schall nun ´nen Fährmann wörn...“
He harr all bannig een up´n Bregen. Fix versökt he Trine to griepen, aver de in eere Not löpt inne ´ne hinnerste Eck vun eere Köök. Se wör nun ordentlich wat bang.
De Fährmann kumm näher to eer. In sin Visage harr he so´n fünsch Grinsen. De twee Teinreeg´n blinkert to de Fru. He treckt sin Pfotens vör un wull sin Opfer snappen.
Trine wör anne achtern Deel vun ´ne Köök annkümm. Wieder geiht dat nich.
Se wör nun in baanig hel Not un griept siek eens vun de groote swörn Hölzer med de de Buckwietenpannkoken breit rollt weer.
„Claas, du Oos, bliev mi vun ´ne Kleedasch!“ keucht se jem an.
De schüttköppt nur sin dösigen Kopp. Un just in den Oogenblick, as he ganz fest eer´n Taille umgriepen dei kloppt se to. Nur een Mol.
Claas wullt no inne Windschatten rintauchen un smiet sin Kopp all no hinnen, wiel dat jem de Rundholz quer över dat Muul treffen deit. Dann wör it still inne Köök. Fast. Nur dat Klöddern vun de twee Teinreeg up de Fliesen wör to hör´n.
Veer Doog leeter wör dat. De Wind huult buten um de Fährhuus rum, ´nen dunstig Sleier harr siek över de Marsch leegt. It wör ´nen finst´ren Obend.
In ´ne Eck vunne Gaststuuv, nich wiet vun de warm´n Kachelofen, hockt Claas Labs dool.
Wiel dat de Lüüd vun sien Tun hört hebbt, harr he siek no manch anner Tracht innfungen. De Dörpslüüd hebbt jem den Jack full kloppt.
Nu sütt he dor tosamm´n kuuert as so´n natten Katt. De fröher so groot und storken Kerl wörn to Hauf´n Schiet smolzen. Dat liegt anne End og dorin, dat he siet dösen Doog nix mehr hebbt fuddern kunn.
Trine harr ´nen christlich Haardten, wiel dat he se anne Kledasch wull´n.
Se bringt hem ´nen Teller med herrlich Kantüffel, de wunnderboor rieken dei, ´nen scheun Stück vun de oll´n Ochs´, gebrotn´n Ziebbelns un nun lütt beten Rode Bete. Sogor Salt un, wat nu besonners vun Hardten kümm, ´ne Pris vun Pfeffer harr se in dat Eeten rin röört.
Dat Woter lööp Class ut´n sien zerkloppt´n Muul. Gierig kiekt he to´n Teller med de fin Krams vör sin Nees.
He snippelt siek ´nen grooten Stück vun de dooden Ochs af un smiet jem in sin Muul. In sölven Oogenblick markt he, dat he dat gor nich eeten kunn. Wie schall dat gohn ohn Tein in Muul?
„Na, los, Claas Labs, nu kau´s“, höögt siek de wenig Gäst.
Aver dat kunn de orm Tropf nich. Med ´nen truurig Blick scheevt he den Teller vun siek weg.
Trine harr nu ´nen deep Mitleed met jem. Se snappt siek de Teller und sleept jem inne eer Köök. Dor smiet se all wat dor op´n Teller wör döörch de lütte Handmühl, de se vör de Störkringel bruukt. Nu wör dat scheune Fudder to´n richtig Schlackermaschü tosamm matscht. Dat Schlackermannschü servört se de verdutzt´n Fährmann un drückt jem og ´nen Löppel inne Pfote.
„So, Claas Labs, nu kuunst de Bree eeten ohn dat all kau´n muss.“
„Labs kau´s“ Labs Kau´s!“ johlt de Mob, aver Claas, de Fährmann, hört dor nich hin. No longer Tied kunn je weder ´nen worm Mohltied eeten, og ohn Tein.
Tjä, un wenn du nun keen jung Deer angrappschen deist un sowiet no din eegen Tein heest, kriegst to´n herrlichen Labskaus og no ´nen Rollmops, Gurk, Speigeleeg or ähnlich leck´ren Krams.
(...un wenn dat all´ns nich so rüchtig op de Reeg kreegen hesst, dann kiek man mol unner „Alltag“. Dor hebb ik de Geschicht vör Quiddjes vertellt...)