- Zuletzt bearbeitet:
- Kommentare: 30
Wattwanderung (lübsches Platt)
Wattwanderung
„Moin, moin.“ De Mann op de Brügg dreiht sik üm, kickt mi an un dreiht sik trück. „Moin“, seggt he un kieckt wedder na de grooden Schipp op de Trav. „Ik sök Hawesta“, vertell ik em, un töv up een Antwurt.
„Du büst viellicht gra twintig, of nich?“, fragt de Mann ahn sik ümtodrein. Ik gah to em henn un lehn mi an de Brügg: „Jo, ik bünn twintig Johr. Worüm?“
He nickt un grient trurig: „Mien Jung weer nu twintig wesen. He hett dat Schipp mitbuugt, as he bi de Flender Werft arbeitet hett.“ „Un nu?“, fröög ik eem. « He is nu dot - He weer man erst achttein Johr.”
He fangt an de Geschicht to vertellen un ik seh sien Söhn an de Küst vun Amrum. Sien Klock seggt em, dat dat föftein Minuten vör neegen weer, aver dat weer half tein. Sien Fründin un he gahn int Watt – immer wieder, un de Blankhans keem trüch. De Weg na Föhr is to wiet. Sien Söhn un de Fründin keemen nie an de annern Küst an.
De Gendarm hett seggt, de Klock weer twei. „Düsse Klock weer een Geschenk to sien achteinsten Geburtstag.“ He ween, un wiest mi de Klock, „man blots föftein Daag later un mien Jung wär hier. Ik will se nich mehr, düsse Klock.“ He nehm de Klock un smeet se in de Trav. Dann dreit he sik üm un segg to mi: „So, köm mit. Ik wies di Hawesta.“