1.Dezember (Schweizerdeutsch)
1.Dezember
Es het gschneit letscht Nacht!
Dr Elia isch gad erwachet. Es isch früeh am Morge u no nid ganz häu. Vom Bett us gseht är zum Fäischter us.
Uf dä Dächer ligt ä wisse Zuckerguss.
Dr Elia fröit säch, iz chan är ändlech zum erschte Mau i däm Jahr ä Schneemaa boue! Är gumpet usem Bett u schpringt düre Gang iz Schlafzimmer vo den Eltere. Sie si zum Glück ou scho wach. Dr Elia hautets nüm lenger us, är wott unbedingt use. Grad ize!
Aber z Mueti isch nid iiverstande. „Du muesch doch zersch öppis Zmorge ässe u när wei mir di de ganz warm iipacke.“
Viu z langsam schtö z Mueti u dr Papa uf. Zersch gö si no iz Bad.
Dr Elia verzwiiflet fasch. Är het drwilet scho d Chappe und d Häntsche agleit.
Dr Papa macht säch parat für ga z schaffe. Är het weniger Fröid am Schnee, wenn är mit em Outo mues fahre.
Ändlech hocke si aui zäme am Tisch ir Chuchi.
Schnäu trinkt dr Elia d Ovo won ihm z Mueti het parat gmacht. Mit dä Häntsche isch das zwar chli kompliziert, aber äs pressiert.
„Darf i iz use ga?“ bättlet dr Elia ungeduldig. “Öppe im Pyjama?” fragt z Mueti. Är luegt a sich abe u mues ganz fescht lache. „Nei, natürlech nid im Pyjama.“
Schnäu schpringt är i sis Zimmer, zieht Chappe u Häntsche haut no einisch ab u schlüft us em Pyjama. När leit är dicki Socke, Hose, äs Libli, dr warm, glismet Puli vom Grosi, d Chappä und sini Häntsche a.
Im Gang hiuft ihm z Mueti no sini Winterschtifu und d Jagge azlegä.
Ändlech isch es sowit und dr Elia darf use ga. Z Mueti rüeft no öppis, aber är gumpet scho im Schnee ume und ghört nümme.
Zersch mues dr Elia gad afe einisch dr lengi nah i Schnee lige. Das isch de schön! Wie uf ere Wouke. Är ligt uf em Rügge und probiert mit em Muu d Schneeflocke i z fa. Äs het nämlech wieder agfange schneierle.
När schteit är uf, schtapfet düre ganz Garte u macht mit sine Schtifu schöni Spure i Schnee. Plötzlech lat är säch wieder la gheie u lachet, wüu är nämlech ganz weich landet. Är gumpet uf, louft am Chüngelischtau zum Tanneboum, zieht am änä Ascht und lat nä la schpicke. Äs glizeret u glimmeret, d Schneeflöckli tanze.
Dr Elia tanzet ou, am Zuun na zum Gartetöri und schtricht no gad dr Schnee drab.
Da geit d Hustüre uf u dr Papa chunnt use. Är winkt äm Elia zum Abschied. „Tschüss!“
Ds Outo fahrt langsam d Strass dürab.
Iz wott dr Elia säch aber ändlech a d Arbeit mache. Zersch macht är ä chlini Schneebaue. Är drölet sä när im Schnee chrüz u quer düre ganz Garte. Schnäu wird si grösser und grösser. „So, das längt für ä Buch vom Schneemaa.“ Iz no ä zwöiti, aber das Mau chli chliner. Und no ä dritti für ä Chopf. „Fertig, iz muesi nume no die chlinni uf die grossi Chugle lüpfe“, dänkt dr Elia. Aber äs geit nid, diä isch viu z schwär. Är stosst u pischtet u macht, aber die Chugle bewegt säch ke Millimeter. Da mues z Mueti häufe. „Mueti“, rüeft är. „Mueeetiiii!“ Da chunnt sie scho zur Tür us. „I ha sowieso gad wöue cho luege, was du so lang triebsch.“
Mit vereinte Chräft lüpfe die zwöi du die schwäri Chugle uf die gröschti ueche. Äs brucht viu Chraft, aber zäme schaffe sis. Am Schluss leit dr Elia no die chlinnschti Chugle obe druf.
Dr Schneemaa isch fertig. Aber haut, eigentlech isch das no gar ke richtige Schneemaa. Är brucht no äs Gsicht und Arme. Mit Steine macht ihm dr Elia Ougä und äs Muu. Z Mueti hout us em Chäuer no äs Rüebli, das git de d Nase. Nähär sueche si no zwöi Stäcke für d Arme.
„Iz wei mir üs aber ine ga ufwärme, äs isch bitter chaut vorusse“, seit z Mueti. Si schüttle beidi dr Schnee vo ihrne Jagge u loufe Richtig Huustüre.
„Aber Mueti,“ meint dr Elia, „üse Schneemaa het de ou viu z chaut dusse.“ „Eh, dä isch ja us Schnee u cha gar nid früüre,“ seit z Mueti. „Aber är isch ja ganz blut,“ schtürmt dr Elia. „So chum, mir wei ga luege, ob mir Chleider finge für dä Herr.“
Ir Garage finde si du ä auti Chappe und ä Putzlumpe git de gad äs Haustuech.
Z Mueti geit iz afang a d Wärmi u dr Elia darf dr Schneemaa no aalege.
Zersch ziet är ihm d Chappe übere Chopf. Da mues är ganz fescht uf Zeiäschpitze schtah, dass är ufe mag. När schteckt är ihm no äs Blatt ungere Rand vor Chappe. Das gseht de fasch us wie nä Indianer. Am Schluss wicklet är ihm z Haustuech um.
„Perfekt!“ rüeft dr Elia stouz.
Är gümperlet ganz zfride und fröhlech zrugg zum Huus und singt derzue lisli:
Iz mues üse Schneemaa nümme früre,
nümme früre, nümme früre!
Isch ganz warm agleit…
Plötzlech ghört är hinger sich öppis chräschle.
Är dräit säch no mau um. Da gseht är wie dr Schneemaa ihm zueblinzlet und lisli brümelet:
„Merci Elia.“